025. broken-glass.blog.pl

broken-glass

Pierwsze wrażenie: 7/8

Osobiście nie mam nic przeciwko anglojęzycznym adresom. W przetłumaczeniu na polski, Twój brzmi "rozbite szkło". Cieszę się, że postawiłaś na obcy język, gdyż w tym wypadku to właśnie on lepiej się sprawdza. Jednocześnie nic mi mówi o zawartości bloga, ale to dobrze. Lubię niespodzianki.

Na belce powtórzenie adresu. Co prawda nie znam możliwości blog.pl,  ale myślę, że da się tam wrzucić coś innego. Mile widziany byłby tam jakiś cytat albo kilka Twoich słów odnośnie zawartości bloga. Belka jest miejscem, gdzie można wykazać się odrobinę kreatywnością, a przy okazji zachęcić czytelnika do zatrzymania się na dłużej.

            Jeszcze tylko rzucę okiem na bloga. Cóż, nie mam ochoty uciec, czyli jest dobrze.

Szablon: 8/11

Szablon bloga w ciągu dalszym nie podpowiada mi, o czym on będzie. W nagłówku, jeśli można tak to nazwać, mamy cztery różne zdjęcia jednej kobiety, wieżę Eiffla i mężczyznę. Szczerze mówiąc, nie przemawia to do mnie specjalnie. A już w szczególności ten cytat z piosenki "walking on broken glass" bez cudzysłowu.

Kolory są dopasowane, dobrze ze sobą współgrają. Czcionka dość duża, widoczna.

Co mi nie pasuje? To, że wszystko jest po lewej, a jedna druga miejsca jest niewykorzystana. Mogłabyś rozszerzyć trochę kolumnę z tekstem, lepiej by się czytało.

            Ogólnie mówiąc, wszystko jest tu na swoim miejscu, a szablon wygląda na dopracowany.

Treść: 26/30

Zamiast rozdrabniać się na każdy rozdział, opiszę kilka wybranych. Mam nadzieję, że to nie problem. 

Prolog:

Pierwsza myśl po przeczytaniu? Niesamowicie tajemniczy. Dalej nie wiedziałam, o czym tak naprawdę jest Twoje opowiadanie i gdyby nie szczegóły typu "pergamin" czy "klepsydra", w życiu nie domyśliłabym się, że to fanfiction potterowskie. Całkowicie upewniła mnie ta transmutacja. Z jednej strony jest to dobre, bo trochę tajemnicy nie zaszkodzi, ale z drugiej niespecjalnie. Jeśli na Twoim blogu znalazłaby się osoba nie znająca Harry'ego Pottera, za nic w świecie nie zorientowałaby się, o co tu biega. Powinnaś gdzieś na blogu napisać, o czym on jest. Nie w prologu, gdybyś tam podała jakieś imię, nazwisko czy coś, straciłby swój urok.

Co do samego tekstu - podobał mi się styl, w którym go napisałaś. Czuć w tym doświadczenie. Mam wrażenie, że na Twoim blogu spędzę miło czas. Dodatkowo cieszy mnie fakt niewielu błędów. 

Jednak jest coś, co mi nie przypadło do gustu. Mianowicie chodzi mi o ten króciutki dialog między bohaterką a jakimś mężczyzną bądź kobietą, nie sprecyzowałaś. Pozwolę sobie przytoczyć słowa: "Niestety, ale aktualnie nie dysponuję poszukiwanymi przez ciebie produktami.". Kto by tak powiedział? Z kontekstu wnioskuję, że to wypowiedź młodej osoby. Nijak mi ten tekst nie pasuje. Innych zastrzeżeń nie mam.

Końcówka mnie po prostu zauroczyła. Wrażenie psuje jedynie to powtórzenie "być".

III:

Wrzucasz czytelników do jakiegoś domu i miejsca, o którym nic nie wiemy, a ja mam ochotę zapytać, o co tu chodzi.

W ogóle nie mogę się połapać, co się dzieje w tym rozdziale. Rzucasz jakimiś imionami, a ja nie mam zielonego pojęcia, kto to jest. 

Do Glass przychodzi jakiś mężczyzna, podobno jej brat. O godzinie bodajże piątej rano, w celu powiedzenia jej o tym, że chce zaadoptować razem z żoną córkę ich siostry. Ich siostra trafiła do Askabanu. Jestem to w stanie zrozumieć, ale o piątej rano? Nie mógł przybyć później, o bardziej przyzwoitej porze? 

Nie rozumiem idei pojawienie się tego listu od rodziców bohaterki. Nic nie wnosi, a jedynie miesza jeszcze bardziej. Jeśli nie zamierzałaś napisać nic odnośnie tego listu, żadnych przemyśleń Glass, to po co go zamieściłaś? Ot tak, żeby sobie był? Na chwilę obecną nie widzę innego znaczenia tego fragmentu.

Dodatkowo, zupełnie nie przypadła mi do gustu ta sytuacja z policjantem. I to jest Twoja wina, bo mogłaś to rozegrać jakoś inaczej. Według moich kalkulacji, kłótnia między Glass i jej bratem trwała nie dłużej niż pięć minut. W ciągu tych pięciu minut jakiś sąsiad musiał się obudzić tymi krzykami Glass, podnieść z łóżka, zadzwonić na komisariat, wyjaśnić wszystko, a policjant przyjechać. Uważasz, że jest to możliwe? Powinnaś jakoś zaznaczyć upływ czasu. 

Idźmy dalej. Muszę Ci przyznać, że atmosferę wytworzyć umiesz. Opisy miejsc i sytuacji są zdecydowanie Twoją mocną stroną. 

Mam zastrzeżenia do naszej głównej bohaterki. Wiem, co robi, jak się porusza, uśmiecha, ale nie mam pojęcia o tym, co czuje, myśli. Brakuje tutaj jakichkolwiek opisów rozmyślań Glass.

VI:

Ni stąd ni zowąd, cofasz się w czasie o kilka lat, do czasów hogwardzkich głównej bohaterki. Mieszasz trochę tym rozdziałem. Zgaduję, że ten duch czy co to było, z poprzedniego rozdziału to Black. Zastanawiam się tylko, który to Black jest. Bo Syriusz w ’84 jeszcze żył, więc musi być to Regulus.  

Nie do końca rozumiem rację bytu tego rozdziału, ale niech już Ci będzie, może wyjaśni się w następnych rozdziałach.

Na razie jestem po lekturze tych sześciu rozdziałów i o wydarzeniach nie mogę prawie nic powiedzieć. Ot, masz bohaterkę, która ma jakieś tam kłopoty, głównie z rodziną i nic więcej. Widzę, że to opowiadanie zmierza w jakimś kierunku, że masz to przemyślane. Ale akcja wlecze się i wlecze. Niektóre wydarzenia z mojego punktu widzenia w chwili obecnej kompletnie nic nie wnoszą.

Żeby nie było – notka napisana, jak zwykle, na poziomie. Duża ilość opisów świata wokół bohaterki przypadła mi do gustu, a i nawet są jakieś nowe wiadomości o Glavessy.

X:

Opowiadania mają to do siebie, że powinny wzbudzać emocje. Piszący mają za zadanie rozkochać w bohaterach albo wręcz przeciwnie, sprawić, że ich znienawidzimy. Czytając fragment, w którym opisujesz, jak Glavessy dowiedziała się o śmierci Regulusa, nie czułam absolutnie nic, poza obojętnością. A akurat w tym rozdziale tak być nie może! Technicznie wszystko jest doskonale, ale właśnie tych emocji tutaj brakuje. To, jak opisałaś reakcję Glass na tę wiadomość, wydaje się takie sztuczne i bezuczuciowe. Wynika to przede wszystkim ze złego dobrania słów, ale również z braku jakichkolwiek myśli dziewczyny wplątanych w narrację. 

Pozwolisz, że odpuszczę sobie wyszczególnienie dalszych rozdziałów, a przejdę do podsumowania. Nie mam za wiele do zarzucenia kolejnym notkom, a pisanie jednego czy dwóch zdań jest bezsensu.

Reasumując:

Piszesz dobrze, by nie powiedzieć, że nawet bardzo dobrze. Pod względem technicznym każdy z rozdziałów jest dopracowany. Każdy fragment masz przemyślany i zaplanowany, tutaj nie ma miejsca na przypadkowe postacie czy sytuacje.

Jednak, mimo wszystko, brakuje mi w tym opowiadaniu tego „czegoś”. Trudno doszukać się w nim uczuć, emocji. Ot, są po prostu bohaterowie, przeżywają różne wydarzenia, rozmawiają, kłócą się. Mimo całego portretu psychologicznego, jaki nadałaś każdej z postaci, sprawiają wrażenie kukiełek. Za Chiny nie mogłam postawić się na miejscu Glass, poczuć tego, co ona. Nie pozwalasz czytelnikowi wejść do jej głowy, poznać jej myśli. Tego mi właśnie w tym opowiadaniu brakuje najbardziej.

Opisy, jak już wspominałam, są świetne. Bez problemów mogę wyobrazić sobie miejsce przez Ciebie opisywane, każdy ruch postaci. Tutaj nie mam się do czego przyczepić.

Dialogom również nie mam zbyt wiele do zarzucenia. Rozróżniasz postacie za pomocą ich słów tak, że od razu wiadomo, kto co mówi. Rozmowy, w szczególności na początku, brzmiały odrobinę sztucznie, a bohaterzy używali zbyt wyszukanego słownictwa. Z czasem udało Ci się nad tym zapanować, poprzez dialogi nadając postacią niepowtarzalny charakter.

Niesamowicie podoba mi się to, że dbasz o takie szczegóły, jak, na przykład, powiedzenia ("między Merlinem a prawdą, "raz sowie śmierć"). Dzięki temu dodajesz uroku całej historii.

Z perspektywy czasu te retrospekcje wydają się jak najbardziej potrzebne, ale uważam, że powinnaś je zaznaczyć jakoś inaczej. Sama data czasem nie wystarcza. Kursywa byłaby dobrym rozwiązaniem.

Przejdźmy do bohaterów. Masz zwyczaj przedstawiania ich wszystkich tak samo. Na początku opisujesz ich ubrania, posturę, a dopiero potem ujawniasz imię danej postaci. Raz czy dwa może to i jest interesujące, ale z czasem robi się nudne i zaczyna irytować. Po opisaniu tak dziesiątej z kolei osoby, nawet przestałam się zastawiać, kto to jest. Nie na takim efekcie Ci zależało, prawda? Rozumiem, że chcesz wzbudzić ciekawość i zainteresowanie czytelnika, jednak powtarzanie tego samego schematu za każdym prawie razem nie jest dobrym wyjściem.

W Twoim opowiadaniu najważniejszą postacią jest Glavessy. Mogłabym tu powypisywać jej cechy, ale po co, skoro sama wiesz, jak ją kreujesz. Jesteś konsekwentna w przedstawianiu Glass, a jej zachowania są umotywowane przez jej charakter i temperament. Oprócz dziewczyny mamy jeszcze jej ukochanego, Regulusa. Ta postać wyszła idealnie. Zimny drań, który jednak ma jakieś uczucia. Nie jestem jednak przekonana do jego uczucia względem bohaterki. Traktuje ją jak małe dziecko i skłaniałabym się bardziej w stronę czegoś na wzór starszego brata. 

Poza tą dwójką pojawiają się raczej epizodyczny bohaterowie, do których nie mam zastrzeżeń.

Akcja z kolei wlecze się i wlecze. Niby coś się tam ciągle dzieje, ale rozdrabniasz się nad każdym wątkiem, przez co brakuje dynamiczności. Najpierw ciągniesz przez kilka rozdziałów wątek córki Holly. Później, gdy Glass ją oddaje, urywasz. Niby bohaterka troszczyła się o siostrzenice, ale gdy tylko udało się jej pozbyć, całkowicie o niej zapomina. Ani razu nie powróciła myślami do Mandy? Ani razu nie odwiedziła jej? Pojawił się Regulus, a ona zapomniała o całym świecie. A propos Regulusa i jego pojawienia się - ta część historii owiana jest tajemnicą i praktycznie nic o tym nie wiemy. Co robi Regulus, gdy znika? Dlaczego w ogóle znika? Czytelnik może się tylko domyślać, że chodzi o horcruxy. Tajemniczość jest ciekawa, ale tylko gdy się z nią nie przesadza. Kilka rozdziałów o tym, że Black pojawia się i znika bez wyjaśnień to zdecydowanie za dużo, nawet jeśli poprzeplatać je retrospekcjami czy wydarzeniami życia codziennego. 

Moje rady dla Ciebie? Przyśpiesz trochę z akcją, unikaj nic nie wnoszących wątków, dodaj jakieś przemyślenia Glass. Jest naprawdę dobrze, ale wiem, że stać Cię na jeszcze więcej.

Nie mogę powiedzieć, żebym nudziła się czytając Twoje opowiadanie, ale też nie wciągnęło mnie na tyle, bym nie mogła oderwać się od monitora. 

I przede wszystkim gratuluję wytrwałości i chęci. Nie wiem, czy ja umiałabym wrócić po kilku latach do mojego opowiadania. 

Błędy: 4/5

Ja nie mam zielonego pojęcia, jak to się stało, ale nie napisałam sobie skąd są te błędy. Nie widzę sensu w szukani tego jeszcze raz, wierzę, że sobie z tym poradzisz. Błędy są z początkowych rozdziałów, później skupiłam się na historii i przymknęłam oko na poprawność.

"z którego i tak, co chwila wysuwały się pojedyncze pasma i wpadały jej do oczu." - bez tego przecinka.

"skupiała się jedynie na tym. Reszta stawała się tłem, jedynie dodatkiem, [...]" - powtórzenie wyrazu "jedynie".

"a na wysokiej drewnianej lodówce" - przecinek po wysokiej.

"ale wystarczała, by zobaczyć jak dwóch postawnych aurorów "  - przed jak przecinek.

"czterech osób, w tym swojego męża Rudolfa Godlight, oraz" - tutaj "Rudolfa Godlight" oddzielasz przecinkami.

"Na miłościwego Merlina, nie mam pojęcia jak mogłaś tam" - przecinek przed jak.

"Lampka, znajdująca się nad drzwiami oświetliła" - "znajdująca się nad drzwiami" jest wtrąceniem, więc przecinek powinien pojawić się z dwóch stron. 

"Więc po co do ciężkiej cholery budzisz " - ta sama sytuacja, co wyżej. "do ciężkiej cholery" powinnaś wydzielić przecinkami.

Tutaj miałam Cię jeszcze okrzyczeć za ćwierćpauzy rozpoczynające dialogi, ale w tych ostatnich rozdziałach poprawiłaś się i zaczęłaś stosować półpauzę. Nie uważasz, że przydałoby się poprawić to jeszcze w pozostałych rozdziałach?

Błędów jest niewiele, biorąc pod uwagę ilość tekstu. Radziłabym Ci przejrzeć całe opowiadanie jeszcze raz pod względem powtórzeń i błędów, które mogłam pominąć. 

Pomysł: 2/2

Ostatnio trudno o oryginalne fanfiction na podstawie Harry'ego Pottera. Ty wprowadziłaś coś nowego. Mało trochę magicznego światka w tym opowiadaniu, jednak to pewnie zabieg celowy. Paringu Regulus + jakaś dziewczyna jeszcze nie widziałam. I naprawdę podoba mi się pomysł na to opowiadanie, a jeszcze bardziej, że wiesz, dokąd z tym zmierzasz.

Bohaterowie: 2/2

Na ich temat już się wypowiedziałam, a Ty nie posiadasz zakładki o nich, więc nic do powiedzenia więcej nie mam.

Autorka: 0/2

Nigdzie nie ma zakładki o Tobie, więc niestety tutaj zero punktów. Szkoda, bo warto by było dowiedzieć się czegoś.

Zdobyłaś 49 punktów - ocena bardzo dobra. 

Tak wyszło z punktów, chociaż, według mnie, zasługujesz z treści na celującą. Z małym minusem.

Moja pierwsza ocena na szczerej-krytyce. Mam nadzieję, że nie wyszła tak źle.